32-ე კვირა: მოლოდინები

მე და ჩემი პატარა კოკროჭინა ვიზრდებით და ვიზრდებით:)

 

იმ დღეს გავიგე, რომ ჩემი ორი დაქალიც ფეხმძიმეთაა, თუმცა ჯერ ძალიან პატარები არიან. მათ, რომ ველაპარაკებოდი ჩემი თავი გამახსენდა ორსულობის დასაწყისში.

დღეს ვერც კი გამიაზრებია, რომ უკვე სულ ბოლოში ვარ, უკვე თითქმის მთელმა რვა თვემ განვლო, რაც ჩემი პატარა ანგელოზი ჩემს სხეულში იმყოფება. 

ბოლო პოსტი 25-ე კვირას მაქვს დაწერილი, ახლა 32-ე კვირაა. დრო ძალიან ჩქარა გარბის. აღარც კი მახსოვს როდის ვიყავი ორი თვის, სამი თვის და ექვსი თვისაც კი.

თავიდან ცელქობა, რომ დაიწყო მხოლოდ მე ვგრძნობდი, ცოტა მოგვიანებით ტატოც გრძნობდა. დედაჩემი ყოველდღე ადებდა ხელს მუცელს, მაგრამ ჩვენი პატარა კოკროჭინა მაინცდამიანც მაშინ ჩერდებოდა:) ამაზე დედაჩემი გიჟდებოდა ხოლმე. ახლა ისეთი დიდია უკვე, რომ გუშინ დედას თითქოს ეთამაშა კიდეც. დედა ხელით მიუკაკუნებდა, ის კიდე იქიდან მოარტყამდა:) ბევრი ვიხალისეთ.

დე, მალე მეც უნდა გავხდე დედა. რა საოცარია არა?! ჯერ ვერც გამიაზრებია ბოლომდე, რომ სულ რაღაც 8-9 კვირაში მეც მეყოლება შვილი, რომელიც მერე დედას დამიძახებს:)

რამდენიმე დღის წინ სიცივით შეწუხებულმა ჩემმა თანამშრომელმა თქვა, ნეტა ახლა იყოს თებერვალიო. მაშინვე გამახსენდა, რომ თებერვალში მისი პირველი დაბადების დღე იქნება. ჩემი აზრები სულ პატარა გოჭს დატრიალებს თავს.

ზამთარი დიდად არც მე მიყვარს, მიუხედავად იმისა, რომ მეც ზამთარში ვარ დაბადებული. ახალციხეში ზამთარი თითქოს დაუსრულებლად იწელება ხოლმე, გაზაფხულზეც კი არ თმობს ძალებს.

წლევანდელი ზამთარი სულ სხვანაირია, შეიძლება ეს მხოლოდ მე მეჩვენება, მაგრამ წელს უფრო მზიანი და თითქოს უფრო თბილი ზამთარი გვაქვს, ვიდრე სხვა წლებში იყო. როცა მახსენდება, რომ ჩემი სუნსულა გოგონა თებერვალში უნდა მოევლინოს ქვეყნიერებას, უფრო და უფრო მეტად მიყვარდება წელიწადის ეს დრო. 

ხანდახან მგონია, რომ ისეთ ყურადღებას ვერ ვუთმობ, როგორიც საჭიროა. სამსახურის გამო ბევრს ვერ ელაპარაკები, სიმღერებს ვერ ვუმღერი. სახლში რომ მივდივარ, უკვე გვიანია და მეც ისეთი დაღლილი ვარ, რომ ეგრევე მეძინება. მაგრამ, იმედი მაქვს, რომ ჩემს პატარა ანგელოზს ესმის ჩემი მდგომარეობა და არ წყინს.

უკვე მოუთმენლად გელოდებით:)