პლასტილინებით გამოძერწილი მზე

ფეხმძიმედ, რომ ვიყავი ძალიან ბევრს ვწერდი ჩემი განცდების შესახებ. იმაზე დიდი სასწაული არაფერია როცა იცი, რომ შენს სხეულში პაწაწკინტელა მეორე სხეული ბუდობს, რომელსაც თავისი სახლი აქვს იქ მოწყობილი. ჯერ სულ პატარაა, არც ერთი ორგანო და ნაწილი არ აქვს გამოყოფილი, მაგრამ შენ უკვე უსაზღვროდ გიყვარს. მერე 18-ე კვირიდან სულ იმის მოლოდინში ხარ, როდის იგძნობ ამ პაწაწკინტელა სხეულის მოძრაობას, რომ ისწავლო, როდის არის ბედნიერი ან როდის წუხდება, როდის უხარია ან როდის შია J

ნინი რომ გაჩნდა ერთადერთხელ დავწერე, დედობასთან დაკავშირებული  გრძნობების შესახებ და ისიც დედაჩემსისთვის. პატიებას ვთხოვდი ყველა წყენინებისთვის.

ბანალურად ჟღერს, მაგრამ დედობა ძალიან რთული ყოფილა. რაც დრო გავა ამას უფრო კარგად ვიგრძნობ, ალბათ. დღეს ჩემმა დამ პლასტილინებით გამოძერწილი მზისა და ყვავილების სურათი დადო fb-ზე. მან და ნინიმ გააკეთეს. უცებ ძალიან საშინელი გრძნობა დამეუფლა. წამი დამენანა. წამი, რომელიც ჩემს დებილურ სამსახურში, დებილურ კომპიუტერთან, დებილური საქმის კეთებაზე დავხარჯე და არა ჩემს შვილთან ერთად პლასტილინებით მზეების ძერწვაზე.

მენანება ყოველი წამი, რომელსაც ჩემს შვილს არ ვუძღვნი, იმიტომ რომ ეს წამი განუმეორებელია. მენანება ყოველი დილა, როცა ნინის მძინარეს ვტოვებ, სამსახურის გამო. მენანება ის წამები, წუთები და საათეები, ხანდახან დღეებიც კი, როცა ვერ ვგრძნობ მის სუნს, ვერ ვკოცნი დასაბანად გამზადებულს, ვერ ვხედავ როგორ იღვიძებს, როცა პატარა ფეხუნებს ჭიმავს და სახე სასაცილოდ და საყვარლად ემანჭება გაზმორვისგან, როცა გამუდმებით არ მესმის სულისშემძვრელად საყვარელი ფრაზები და სიტყვები  - „დედა მონი“, „დედა წამო წამო“, „დედა მომექმალე რააა“, „დედა თამაშოთ“ და „თეო“. ხო, ნინი ხანდახან თეოსაც მეძახის ხოლმე და ეს ისეთი ბედნიერებაა, რომლის აღწერა სიტყვებით ძნელია.

ინგლისში, რომ ვიყავი წასული ხუთი დღით დავტოვე. მაშინ წლის და ხუთი თვის იყო. ჯერ კიდევ ბუნებრივ კვებაზე მყავდაJ რომ ჩამოვედი ღამის სამი საათი იყო. დედაჩემთან იწვა. გავაღვიძეთ, რომ ჩემთან გადამეყვანა J და, ამ დროს მან, თითქოს, ვერ მიცნო, არ მოვიდა ჩემთან. მაშინ, ალბათ, ყველაზე საშინელად ვიგრძენი თავი. ეგრევე ტირილი ამივარდა, ვეხვეწებოდი მოსულიყო ჩემთან, მაგრამ არ მოდიოდა. ასეთ წუთებში ყველაფერი აზრს კარგავს, საოცნებო ინგლისიც, სამსახურიც, სწავლაც, ყველაფერი, ყველაფერი...

და მერე, როცა სამსახურში, რაღაც პრობლემა იჩენს თავს, რომელიც შენ ძალიან დიდი და გამოუსწორებელი გგონია და შენ ზიხარ, იწყებ ნერვიულობას, რომ რაღაც ისე ვერ გააკეთე, რომ შეცდომა დაუშვი... და ამ დროს, fb-ზე ხედავ შენი შვილის გამოძერწილ მზეს, რომლის გამოძერწვის პროცესს შენ ვერ დაესწარი... აი, რა არის ნამდვილად დასანანი და სანერვიულო L წამები, წუთები, საათები და დღეები, რომელსაც შვილთად ერთად არ ატარებ და რომელიც აღარ განმეორდება.