პირველად ვარძია რომ ვნახე, ალბათ, დაახლოებით ათი წლის ვიქნებოდი. გზად ერთი მოსახვევია, მარჯვნიდან იშლება „ის“ - თვალწარმტაცი, დიადი, დამამუნჯებელი. მას შემდეგ ყოველ ჯერზე ასეთი შთაბეჭდილება მიპყრობს, როცა იმ მოსახვევში შევდივარ. დამიჯერეთ არც თუ ისე იშვიათად მიხვდება ფეხი აქ.
მაგრამ დღეს ვარძიაზე
არ ვაპირებ წერას. გზად ერთი პატარა სოფელია, დაახლოებით 50 კომლით. თურმე შარშან სოფლის
საშუალო სკოლაში პირველი კლასიც კი არ გახსნილა. ბევრმა არც კი იცის მისი არსებობის
შესახებ. მაგრამ ის აქ არის, ჯავახეთში, ასპინძასთან ძალიან ახლოს, ადვილად მისასვლელი,
სამწუხაროდ ნაკლებად ცნობილი, საუკუნეების ისტორიის საბადო. 
სოფელი სარო, მესხური ოდა
იკითხვათ ალბათ,
რა სოფელია ასეთი, ვარძიის გვერდით მასზე რომ დაგაწყებინებს წერას და საუბარსო?!
სარო ერთი პატარა
ჩვეულებრივ-არაჩვეულებრივი სოფელია ასპინძის მუნიციპალიტეტში, ზღვის დონიდან 1480 მეტრზე.
ასპინძიდან 17 კილომენტრითაა დაშორებული. იქ მოსახვედრად ასპინძა-ახალქალაქის ცენტრალური
გზიდან მარცხნივ უნდა გადაუხვიოთ და აღმართს
აუყვეთ. სერპანტინი საკმაოდ გრძელია. მაღლა და მაღლა მიუყევბით გზას და იქიდან ულამაზესი
ხედები იშლება.
ყოველთვის ვფიქრობდი
რომ ჯავახეთის ხედები გაზაფხულის ბოლოსკენ შუაზაფხულამდე ყველაზე ლამაზია, ბევრი მწვანე
გხვდება თვალში. თუმცა ეს პიროვნული პრეფერენციებია. სხვა სეზონებზე მზისგან დამწვარი
ან სიცივისგან გამომშრალი მთები და ველები ფერთა ულამაზეს გამას ქმნიან - მწვანე, ყვითელი,
ხორბლისფერი, ლურჯი, ცისფერი, თეთრი. თუ მხატვრობასთან მწყრალად არ ხართ შეიძლება სხვა
ფერებიც აღმოაჩინოთ დიდხანს მზერისას.
 |
| მეგალითური ნაგებობის ნარჩენები |
ძვ.წ. აღ-ით III-II ათასწლეულში აქ ციკოლპური ნაგებობი აუშენებიათ. ციკლოპური მითიური ციკლოპის ინსპირაციით დაარქვეს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხეში შექმნილ მეგალითურ ნაგებობებს. უცქერ ამ უზარმაზარ, მძიმე და მაღალ ქვებს და თითქოს ვერ დაგიჯერებია მითიური გმირების გარდა, ვინმე სხვას თუ შეეძლო მათი აწევა, ერთმანეთზე დადგმა, მათგან საცხოვრებელი, საკულტო თუ სხვა დანიშნულების ნაგებობის გამოყვანა.
სამად დაყოფილი მეგალითური ციხესიმაგრეების ნარჩენები სხვადასხვა მხრიდან ერტყმის საროს მთავარანგელოზთა ეკლესიას. ეკლესიის მარჯვნივ გზას თუ გაყვებით კლდის ძირთან ბუნებრივი ჩანჩქერიც შეიძლება დაინახოთ, თუმცა არა ყოველთვის. წყალი ხშირად დამშრალია.
აქ ერთი ადგილია, ქარაფის ბოლოს ქვებისგან ბუნებრივად შექმნილი. შეგიძლიათ ქვაზე დადგეთ და კანიონს გადახედოთ. დაბლა ცოტა საშიში სივრცე იშლება. თუ ადრენალინის განცდის სურვილი გაქვთ ქარს დაელოდეთ. ქარაფებიდან გზა მოსჩანს, გზის გაღმა სოფლები, მტკვარი, მეორე მხარეს ცის სილურჯესთან შერწყმული მთები, რომლებიც სამყაროს ერთიანობის განცდას ქმნიან.
შეიძლება გაგიმართლოთ
და დედათა მონასტრის დედაოებს და მორჩილებს შეხვდეთ, რომლებიც აქაურობის ისტორიების
მოგიყვებია. მონასტრის სკოლაში ბავშვები სწავლობენ ახლო-მახლო სოფლებიდან. მათ მიერ
შექმნილი ხელნაკეთობები საროში განცდილ შთაბეჭდილებებს გაგახსენებთ.
საროს მთავარანეგლოზთა ეკლესია
არასდროს მიფიქრია, რომ ჩემს ქალაქთან ასე ახლოს, ასეთი სილამაზე შემეძლო აღმომეჩინა. ერთხელ ჩემმა მეგობარმა მითხრა, სანამ სხვა ქვეყნებით, სხვა ადგილებით ტკბობას დაიწყებ, შეეცადე საოცრებები ნაცნობ, ჩვეულ ადგილებში აღმოაჩინოო. ეს დრო აღმოჩენების დროა, ჩვენი ქვეყნის, რეგიონის, ქალაქის, სოფლის და ქუჩისაც კი.
#დაიწყესამცხეჯავახეთით 😊
#აღმოაჩინეშენისაქართველო 💗💙
Comments
Post a Comment