დღეს ჩემი მოსწავლეებისთვის ტესტებს ვადგენდი და უეცრად, გამახსენდა რა ძალიან მეშინოდა და ვნერვიულობდი, სანამ პირველ გაკვეთილზე შევიდოდი. პირველად, 26 სექტემბერს, მეხუთე კლასში ჩავატარე გაკვეთილი. ძალიან წვიმდა, ციოდა, ცუდი ამინდის გამო კლასში ისეთი სიბნელე იყო, საღამო გეგონებოდა. მე უცხო ხალხში, უცხო ბავშვებში აღმოვჩნდი. სანამ შევედი გაკვეთილზე ვიგრძენი როგორ ამიჩქარდა გული.
მეც ვყოფილვარ ბავშვი და ვიცი, რომ სამყაროში ყველაზე სამართლიანი შემფასებლები, ყველაზე მეგობრული და ამავე დროს ყველაზე სასტიკი განაჩენის გამომტანები ბავშვები არიან. სწორედ ამიტომ ამიჩქარდა გული. პირველად ჩემს ცხოვრებაში, შემეშინდა სკოლის. და კიდევ იმიტომ ვინერვიულე, რომ პირველად შევდგი ფეხი სკოლაში, როგორც მასწავლებელმა. თუმცა შევედი თუ არა კლასში, ყველანაირი დაძაბულობა თითქოს გაქრა და დღესაც ვერ აგიხსნით რატომ :) რვა ბავშვის ცნობისმოყვარე, თბილი, ეშმაკუნა და ცელქი, მეგობრული თვალი ჩემკენ იყო მოპყრობილი. დღეს ამ კლასის დამრიგებელი ვარ და, როცა გაკვეთილზე შემდივარ ისევ რვა ბავშვის ეშმაკუნა და ცელქი, ცნობისმოყვარე, თბილი და მეგობრული თვალი მხვდება. როცა მათ ვხედავ იმდენად ვივსები სიყვარულით, რომ ლამისაა ვიტირო
ვერასოდეს ვიფიქრებდი, რომ მასწავლებლობას შევძლებდი ან სკოლაში აღმოვჩნდებოდი, მაგრამ დღეს ისეთ განწყობაზე ვარ, რომ ხანდახან ვფიქრობ, სკოლა არის ადგილი, სადაც მე ყველაზე კარგად და ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობ თავს. და მიუხედავად იმისა, რომ არის წუთები, როცა ძალიან ვიღლები, როცა აღარ მაქვს თავი ვიხტუნავო, ვიცინო და ვიცანცარო გაკვეთილზე, როცა აღარ მინდა დილით ადრე ადგომა, გაკვეთილზე რომ შევდივარ, ბავშვები იმხელა ენერგიას და სიყვარულს მაძლევენ, რომ ვხვდები, მათ გარეშე არ შემიძლია
ეს სამი თვე სკოლაში, ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე თბილი, საოცრებებით სავსე და ლამაზი პერიოდი იყო ჩემს ცხოვრებაში. საოცრებებს კი თითოეული ჩემი მოსწავლე ქმნის ყოველდღიურად. ბავშვებზე საოცარ და ლამაზი არსებები, ალბათ, დედამიწის ზურგზე არ დადიან. ამას ყველაზე კარგად სკოლაში ხვდები, სადაც ათეულობით ბავშვი ისეთ არაჩვეულებრივ რაღაცას იტყვის, ან გააკეთებს, რომ პირს დაგაღებინებს, გაგაკვირვებს, ან აგატირებს და მერე გაგაცინებს
Comments
Post a Comment