ჩვენი კატა მაწანწალა გახდა

ერთი თვის წინათ ჩვენს პატარა ოჯახს ერთი წევრი შეემატა - ფისო:) ცხოველები ძალიან მიყვარს, ახალციხეში ფისო, სახელად ქითი (რომელსაც ოჯახის წევრების მიერ მიღებული ერთიანი დიაგნოზის მიხედვით აუტიზმი ჭირს) და ორი პატარა ზაზუნა, დუძი და ნუნი, მყვას. როცა აჭარაში მოვდიოდი ჩემს დას ძალიან ვთხოვე, რომელიმე მათგან გამოეტანებინა ჩემთვის, მაგრამ ამაოდ, ასე მითხრა  ჩემი ცხოველები სოფლის ჰაერს არა არიან შეჩვეულებიო (ვხუმრობ თაკო:)) და წამოვედი ასე საწყლად, მარტო, ცხოველების გარეშე:)

მახალაკიძეელი ფისო:)

როგორც ყველა სოფელში, მახალაკიძეებშიც, თითქმის, ყველა ოჯახს ჰყავს კატა, თანაც ისეთი მსუქნებიიიიიი.... გავგიჯდი, რომ დავინახე:) ერთი-ორი კატა ჩვენც შემოგვეჩვია, ყოველ დღე მოდიოდნენ და კარის წინ კნაოდნენ, ისეთი უსინდისო კატები არიან, რომ რამდენჯერმე სახლშიც შემომეჭრნენ და ქვაბებში ჩაძვრნენ, ამიტომ გული ამიცრუვდა ამ კატებზე და გადავწყვიტე, რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, პატარა, საყვარელი კნუტი მეშოვნა.

როცა სკოლაში ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ ვთქვი, აღმოჩნდა, რომ ერთ-ერთ მასწავლებელს პატარა კნუტები ჰყავდა სახლში.

ფატი მასწავლებელი ინგლისურს ასწავლის ჩემსავით, ძალიან უყვარს კატები, მის დედა კატას ამ წლის განმავლობაში ორჯერ დაუყრია კნუტები, ნაწილი უკვე გაუჩუქებია და ახლა დარჩენილი კნუტებისთვის პატრონების ძებნის პროცესში იყო, ამიტომ დიდი სიამოვნებით მომიყვანა პატარა ცინდალი:)

პარასკევი იყო, ძალიან ციოდა, დილით, რომ მივედი სკოლაში ერთ-ერთ ოთახში პატარა, საწყალი კნუტი დამხვდა, რომელიც აშკარად გაურკვევლობაში იყო:) ექვსი გაკვეთილის განმავლობაში მელოდებოდა სათავსოში, მერე კი სახლში წავედით ერთად მე და ზუზუ (ასე დავარქვი მას).

ჩვენი ზუზუ თავიდანვე ძალიან პრეტენზიული აღმოჩნდა საჭმელების მიმართ, ბევრ რამეს პირს არ აკარებდა, ამიტომ ცოტა ვინერვიულე. მაგრამ ბედად, რამდენიმე დღეში სოფელმა ყურბან-ბაირამობის აღნიშვნა დაიწყო და ფისოსაც გაუმართლა. ამ დღესასწაულზე სოფელში საკლავს კლავენ და აუცილებლად მეზობლებს მოუკითხავენ ხოლმე:) ჩვენც, როგორც ახალ მეზობლებს მოგვიკითხეს ხორცი. ზუზუმ გაიგო თუ არა ხორცის სუნი სულ გადაირია,  მხოლოდ ხორცის ჭამა დაიწყო, რომელიც ცოტა ხანში ჩვენც გამოგველია:)  ზუზუმ ერთ-ორი დღე ბათუმიდან ამოტანილი კატის საჭმელი ჭამა, რომ არ მომკვდარიყო, შემდეგ კი გადაწყვიტა მაწანწალა გამხდარიყო და ხორცის საძებნელად კარდაკარ დაიწყო სიარული:)

ბოლო კვირების მანძილზე ხან რომელი მეზობელი მომიყვანს სახლში, ხან - რომელი. საღამოობით თავადაც ბრუნდება ხოლმე, მაგრამ ხალხს თავისი კატები მობეზრებიათ და საღამომდე რომელი ოჯახი აიტანს პატარა ცინდალს, რომელიც ფეხებში ებლანდებათ და მუდმივად კნავის ხორცის მოთხოვნით. თანაც ჩვენთან მას სრული თავისუფლება აქვს, შეუძლია მაგიდაზე ახტეს, წყალი ჩვენი ჭიქებიდან დალიოს და საჭმელი ჩვენი თეფშიდან ჭამოს.

ჩვენი ზუზუ

არადა ზუზუ ძალიან საყვარელი ფისოა, მოსიყვარულე, ალერსიანი. როცა მივწვებით ხოლმე, ისიც მოგვიწვება და სახეს გვილოკავს, თათიდ გვეფერება ხოლმე.  უბრალოდ,  ცოტა მსუნაგია და ეს არის მხოლოდ მისი დანაშაული:) მაგრამ აბა რა ქნას, მახალაკიძეელ მსუქან კატებს, რომ ხედავს, ალბათ,  თვითნაც უნდება, მათსავით მსუქანი და ძლიერი იყოს.