ჩემი ჯადოსნური სამყარო :)

Posts

წერა მომინდა კრაკოვში

საოცრებების ქალაქია კრაკოვი. ემოციებით ივსები. ამინდები გაგიჟებს. ქუჩები გავსებს. ხალხი გახალისებს. დიდი ხნის მერე პირველად ვიგრძენი, რომ უნდა დავწერო. ეს კრაკოვის ბრალია. კრაკოვი პოლონეთი ერთი ჩვეულებრივი ქვეყანაა. არაფრით გამორჩეული. რამდენიმე წლის წინ ვიყავი. არ მქონია სიუცხოვის განცდა. ვფიქრობდი კრაკოვზე, რომელიც წინა ჯერზე ვერ ვნახე. ქალაქის ცენტრი პატარა ძველი ქალაქია. ბევრი წრიული ქუჩა, რომელიც ცენტრალურ მოედანს ერტყმის გარშემო. ბევრი ძველი სასახლის მსგავსი შენობაა გარშემო. სასახლეც არის. მოედანზე სუვენირების მაღაზიებია ჩაწყობილი. ბევრი ქარვა - ქარვის მძიმები, ბეჭდები, სამაჯურები, საყურეები. ქარვა ყვითელია. ყვითელი სითბოს, სიხარულის ფერია. კრაკოვიც ასეთი ყოფილა. სუვენირებში ბევრი „დრაკონჩიკებიa“ :) კრაკოვში თურმე დრაკონები ცხოვრობდნენ. დღე 1-ლი საუზმეზე ებრაელი მეგობრები გავიცანით. ჩვენთან ერთად არიან სასტუმროში. ტომერი და ნეტა, ხალხი სასწაული :) ტრენინგზე თერთმეტნი ვართ: ექვსი ქართველი, ოთხი ებრაელი და ერთი არაბი (მანალი მეორე დღეს შემოგვიერთდა).

მუსიკა თხილიანი შოკოლადის არომატითა და ლიმნის სურნელით

თუკი შორიდან მუსიკის ხმას გაიგონებ, იცოდე, რომ ეს მე ვარ. მე, რომელიც სადღაც უსასრულობაში დაიკარგა და გზას ეძებს, მუსიკა კი, ამ შემთხვევაში, ლამპრის მაგივრობას სწევს. ცუდი და, ამავე დროს, სასწაული ფუნქცია აქვს ნაკისრები სიტყვებს. შეუძლიათ ერთდროულად დაანრგიონ და ააშენონ კიდეც. ზოგჯერ უსიტყვობა ჯობია სიტყვიანობას, მაგრამ ამასაც გარკვეული გარემო და ადამიანები ჭირდება. ზოგს შეუძლია უსიტყვობაში ჩაიძიროს, ზოგს - არა. მე მიყვარს სიტყვები, მაგრამ მაშინ, როცა ჩემი სიტყვების მნიშვნელობას ადამიანები ხვდებიან, სხვა შემთხვევაში, ვფიქრობ, რომ აზრს კარგავს თითოეული სიტყვა. მაგრამ ხანდახან ისეც ხდება ხოლმე, იმდენად შეგვიპყრობს განცდა, რომ ჩვენი სიტყვების მნიშვნელობას ხვდებიან, აღარ ვფიქრობთ და ვიწყებთ მათ გაცოცხლებას, ერთი მეორის მიყოლებით, მათი ბედი კი თავიდანვე განსაზღვრულია - ქარი წაიღებს, სადღაც შორს უსასრულობაში. ყველაზე საინტერესო მოქმედება დაცემაა, განსაკუთღებით მაშინ, როცა აღიარების შნო გაქვს. მერე ყველაფერი თაფლის სურნელით ივსება. თაფლის სურნელი ხომ იცით როგორია? ოდნავ ტკბილი, მაგრა

ჩემი სამყარო ვარდისფერია

მე ვარდისფერ სათვალეს ვირჩევ იმიტომ, რომ აქედან ყველაფერი ვარდისფერია. ვარდისფერი ლამაზი ფერია, ნათელი, მსუბუქი, ხანდახან სულელურიც კი J მაგრამ მე მაინც მირჩევნია ყველა დანარჩენ ფერს. მე ვარდისფერ სათვალეს ვირჩევ იმიტომ, რომ აქედან ყველაფერი მზიანი, უსაზღვროდ მზიანი და თბილია. გაიხადავ მასში და გულში, უეცრად, იღვრება, რაღაც ენით გადმოუცემელი, ვარდისფერი სითბო და სიამოვნება. თან აქედან თვალისმომჭრელ მზესაც შეგიძლია თვალი გაუსწორო და პირდაპირ, ურცხვად შეხედო. მზე ცოტას გაბრაზდება, მაგრამ მაინც გაპატიებს იმიტომ, რომ შენ ვარდისფერი სათვალე გიკეთია. მე ვარდისფერ სათვალეს ვირჩევ იმიტომ, რომ აქედან ყველაფერი მშვიდი, მარტივი და უბრალოა. მერე მეც ვმშვიდდები და ჩემი სამყაროც. ჩემს სამყარს სჭირდება სულელური ვარდის ფერი და ამიტომაც ვირჩევ მე მას! ხანდახან იბურება ჩემი ვარდისფერი სათვალე, მტვერი ედება ზედ და მზე ისე კარგად აღარ ჩანს. თითქოს, ჩემი სამყაროც მტვრიანი და ძნელად გასარჩევი ხდება, უცბად ბურუსი ისადგურებს... მაგრამ იცი რა? სათვალის გაწმენდა ძალიან მარტივია, ისეთივე მარტივი,

პლასტილინებით გამოძერწილი მზე

ფეხმძიმედ, რომ ვიყავი ძალიან ბევრს ვწერდი ჩემი განცდების შესახებ. იმაზე დიდი სასწაული არაფერია როცა იცი, რომ შენს სხეულში პაწაწკინტელა მეორე სხეული ბუდობს, რომელსაც თავისი სახლი აქვს იქ მოწყობილი. ჯერ სულ პატარაა, არც ერთი ორგანო და ნაწილი არ აქვს გამოყოფილი, მაგრამ შენ უკვე უსაზღვროდ გიყვარს. მერე 18-ე კვირიდან სულ იმის მოლოდინში ხარ, როდის იგძნობ ამ პაწაწკინტელა სხეულის მოძრაობას, რომ ისწავლო , როდის არის ბედნიერი ან როდის წუხდება, როდის უხარია ან როდის შია J ნინი რომ გაჩნდა ერთადერთხელ დავწერე, დედობასთან დაკავშირებული გრძნობების შესახებ და ისიც დედაჩემსისთვის. პატიებას ვთხოვდი ყველა წყენინებისთვის. ბანალურად ჟღერს, მაგრამ დედობა ძალიან რთული ყოფილა. რაც დრო გავა ამას უფრო კარგად ვიგრძნობ, ალბათ. დღეს ჩემმა დამ პლასტილინებით გამოძერწილი მზისა და ყვავილების სურათი დადო fb- ზე. მან და ნინიმ გააკეთეს. უცებ ძალიან საშინელი გრძნობა დამეუფლა. წამი დამენანა. წამი, რომელიც ჩემს დებილურ სამსახურში, დებილურ კომპიუტერთან, დებილური საქმის კეთებაზე დავხარჯე და არა ჩემს შვილთან ერთად პ

ვინ უფრო ძლიერია?

რამდენიმე დღის წინათ ჩემმა მეგობარმა მითხრა: „რთულ სიტუაციებში ადამიანის სიძლიერე და სისუსტე სიჩუმით გამოიხატებაო. ის, ვინც ჩუმდება ძლიერია, ვინც ბევრს ლაპარაკობს, სუსტიო.“ დავფიქრდი. მართალი გითხრა დღემდე ვერ მომიფიქრებია კომენტარი ამ სიტყვებისთვის. ვინ არის ძლიერი? ვინ არის სუსტი? განა ყველა სუსტები არ ვართ?! ხანდახან ვინმეს წინაშე თავი ძლიერებად, რომ მოგვაქვს განა ეს მართლა სიძლიერეა?! დედაჩემისგან სულ მესმის, რომ ჩემთვის ყველაფერი ადვილია, რადგან მე ,,ყურს იქით გატარება“ შემიძლია :) ერთხელ სტატიაც კი მომიძღვნა, გაბრაზებულმა, სოციალურ ქსელში. მე კიდევ არც კი ვცდილობ გავუქარწყლო ეს შეხედულება. განა ეს ჩემს სიძლიერედ ითვლება? არავინ არ ფიქრობს, რომ ესეთი „ყურს იქით გატარებები“ ძლიერად თავის მოჩვენების საუკეთესო საშუალებაა. გარწმუნებ დედა არ ვარ ისეთი „სულერთია“, როგორადაც თავს გაჩვენებთ. უბრალოდ იქ სადაც, ვფიქრობ, რომ აზრი არ აქვს სიტყვებს, გაჩუმებას ვარჩევ ხოლმე. ყველას თავისი სიმართლე ხომ აქვს! არ იფიქრო, რომ თავი ყველაფერში მართალი მგონია. პირიქით, მუდმივა წინააღმდგობებში ვარ

მაპატიე დე

მას შემდეგ, რაც ნინიკო დაიბადა ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა. ყველაფერმა აზრი დაკარგა, გარდა ერთისა - ჩემი შვილის. ყველა ფიქრი, ფიქრის ნაგლეჯიც კი მასთან არის დაკავშირებული, ყველა აზრი მის გარშემო ტრიალებს, ყველაფერში მისი სახე, პატარა თათუნები, თვალები ისახება, ყველგან მისი სურნელი ტრიალებს. ეს გრძნობა, ალბათ, შენთვისაც ნაცნობია. შენც ხომ დედა ხარ, ჩვენი დედა. ნინის დაბადებამ დედა-შვილობაზე დამაფიქრა. რთული და იმავე დროს ყველაზე ტკბილი ყოფილა დედობა. ჩემმა დედობამ მე და შენი დედაშვილობა გამახსენა. მე, ახლა ერთდროულად შვილც ვარ და დედაც, და ცხოვრებას ორი განსხვავებული გადმოსახედიდან დავუწყე ყურება. ამ ბოლო დროს, მომავალზე უფრო ხშირად დავიწყე ფიქრი, მომავალზე, რომელიც სავსეა ნინით, ჩვენი მომავალი ურთიერთობით. მინდა ჩემი თავი მთლიანად მას მივუძღვნა ყველანაირი საპასუხო რეაქციის მოლოდინის გარეშე. ალბათ, ეს არის დედობის მთელი არსი, როცა ხვდები, რომ ამ ქვეყანაზე შვილების გარდა ყველაფერი უაზრობაა. სწორედ ამ განცდებმა გადამაწყვეტინა პოსტის დაწერა. დღითი-დღე უფრო ძლიერად ვიაზრ