რამდენიმე დღის წინათ ჩემმა მეგობარმა მითხრა: „რთულ სიტუაციებში ადამიანის სიძლიერე და სისუსტე სიჩუმით გამოიხატებაო. ის, ვინც ჩუმდება ძლიერია, ვინც ბევრს ლაპარაკობს, სუსტიო.“ დავფიქრდი. მართალი გითხრა დღემდე ვერ მომიფიქრებია კომენტარი ამ სიტყვებისთვის. ვინ არის ძლიერი? ვინ არის სუსტი? განა ყველა სუსტები არ ვართ?! ხანდახან ვინმეს წინაშე თავი ძლიერებად, რომ მოგვაქვს განა ეს მართლა სიძლიერეა?! დედაჩემისგან სულ მესმის, რომ ჩემთვის ყველაფერი ადვილია, რადგან მე ,,ყურს იქით გატარება“ შემიძლია :) ერთხელ სტატიაც კი მომიძღვნა, გაბრაზებულმა, სოციალურ ქსელში. მე კიდევ არც კი ვცდილობ გავუქარწყლო ეს შეხედულება. განა ეს ჩემს სიძლიერედ ითვლება? არავინ არ ფიქრობს, რომ ესეთი „ყურს იქით გატარებები“ ძლიერად თავის მოჩვენების საუკეთესო საშუალებაა. გარწმუნებ დედა არ ვარ ისეთი „სულერთია“, როგორადაც თავს გაჩვენებთ. უბრალოდ იქ სადაც, ვფიქრობ, რომ აზრი არ აქვს სიტყვებს, გაჩუმებას ვარჩევ ხოლმე. ყველას თავისი სიმართლე ხომ აქვს! არ იფიქრო, რომ თავი ყველაფერში მართალი მგონია. პირიქით, მუდმივა წინააღმდგობებში ვარ