13 მარტი, 2012 წელი

მეორე სემესტრი გაცილებით რთული აღმოჩნდა სწავლების მხრივ. ალბათ, იმიტომ რომ როცა მასწავლებლობა დავიწყე ბევრი რამისთვის მოუმზადებელი ვიყავი, ბევრ რამეს ძალიან ადვილად ვუყურებდი, ბევრი რამ არ ვიცოდი, არ ვიცოდი, რა ტიპის ურთიერთობები უნდა დამემყარებინა ბავშვებთან, მიუხედავად ხანგრძლივი ტრენინგებისა ჯერ კიდევ არ მქონდა გააზრებული რას ნიშნავდა კლასის მართვა. თუმცა ჩემს პრობლემებს უარყოფითი გავლენა არ მოუხდენია სწავლებისადმი ჩემს დამოკიდებულებაზე, პირიქით, უფრო გამიმძაფრა ინტერესი განთლების საკითხისადმი.

თავიდან მასწავლებლობა ძალიან, ძალიან ადვილი მომეჩვენა. როდესაც უცხოურ საიტებზე სხვა მასწალებლების ჩანაწერებისა და ბლოგების კითხვა დავიწყე და აღმოვაჩინე, რომ ბევრი მათგან წერდა, რა რთული იყო მათთვის პირველი წელი სკოლაში, გამეცინა:) მაშინ ძალიან გამიკვირდა, რადგან ჩემმა პირველმა სემესტრმა ისე ჩაიარ, ვერც კი გავიგე. მერე კი ყველაფერი შეიცვლა, ალბათ, ბავშვები შემეჩვიენ, გამიშინაურდნენ და თავიანთი პრივილეგიების მაქსიმალურად გამოყენება დაიწყეს. მაშინ ხშირად მახსენდებოდა ერთ-ერთი მასწავლებლის, ანას (რომელიც ეხლა სვანეთშია), ნათქვამი. ტრენინგებზე აღიარა, რომ პირველ წელს, ისე გამიჭირდა, საერთოდ აღარ მინდოდა მასწავლებლობაო.

მეორე სემესტრში აღმოვაჩინე, რომ ბევრი რამ ისე არ გამიკეთებია და დამიგეგმია, როგორც საჭირო იყო. აღმოვაჩინე, რომ სასწავლო პროცესს ძალიან ზედაპირულად ვუდგებოდი. თუმცა ,,ჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს“ პრინციპით ვიმოქმედე და დავიწყე სხვადასხვა მეთოდოლოგიური ლიტერატურის კითხვა და მალე მივხვდი სად მონდა დაშვებული შეცდომები.

1. ჩემი დამოკიდებულება ბავშვებისადმი. 

ცოტა ხნის წინათ ერთ წიგნში წავიკითხე, რომ მასწავლებელი უნდა იყოს მკაცრი (რა თქმა უნდა, ზომიერების ფარგლებში). ჩვენმა ერთთმა ტრენერმა ტრენინგის ბოლოს გაგვაფხილა: -ნუ იქნებით ბავშვების მეგობრები, იყავით მათი თანამშრომლებიო. ეს ყველაფერი არამც თუ გავითვალისწინე, არამედ უარვყავი და თავიდანმე მეგობარი გავხდი, თან ძალიან ახლო. მერე კი ჩემმა მოსწავლეებმა, როგორც, ალბათ, ყველა ბავშვი და მათ შორის მეც, ბავშვობის ასაკში, გამოიყენეს ეს მიდგომა თავიანთ სასარგებლოდ. სწორედ, ამის მერე დამეწყო პრობლემები კლასის  მართვასთან დაკავშირებით. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ბავშვები კარგად სწავლობდნენ, ადვილად ითვისებდნენ ახალ მასალას, ვეღარ ვაკონტროლებდი მათ ქცევას გაკვეთილის დროს.

გაღიმება, მოფერება და პოზიტიური დამოკიდებულება მნიშვნელოვანი რამაა მოსწავლე-მასწავლებლის ურთიერთობაში, თუმცა ცოტაოდენი სიმკაცრე და დისტანცია მაინც საჭიროა. მოსწავლეს უნდა ესმოდეს, რომ მასწავლებელი და ის თანამშრომლები არიან და მიისწრაფიან საერთო მიზნისკენ.

2. წესებისადმი ზერელე დამოკიდებულება.

თავიდანვე ყველა კლასში შევადგინე წესები და დავაწესე პირობითი სასჯელებიც. ეს, რა თქმა უნდა, ბავშვების ჩართულობითა და მონაწილეობით გაკეთდა და ყველა კმაყოფილი იყო გაკვეთილის ბოლოს. თუმცა ჩემი ზედმეტად ლოიალური დამოკიდებულების გამო, წესების დამრღვევები არ ,,დავსაჯე“. ამან წესებისადმი დამოკიდებულება შეცვლა და ახლა კლასში გვქონდა ფორმალური წესები, რომლებსაც ფაქტიურად არავინ ასრულებდა. როცა ადგენ წესს, კიდეც უნდა მოითხოვო მისი შერულება და თანაც საკმაო სერიუზოლობითა და პასუხისმგებლობით. მოსწავლემ უნდა იგძნოს თავისი პასუხიმგებლობა მის მიერ შედგენილი წესების წინაშე.

ეს ყველაფერი, ალბათ, ჩემი გამოუცდელობის ბრალი იყო. თუმცა ცვილებების განხორციელება არ დამეზარა და მეორე სემეტრიდან დამოკიდებლებები შევცვალე. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ბავშვებთნ კარგი ურთიერთობა აღარ მაქვს, უბრალოდ, ახლა მე და ჩემი მოსწავლეები ვცდილობთ მეგობრობიდან თანამშრომლობისკენ გადავიდეთ და საერთო საქმე ერთად, მთელი პასუხისმგებლობით ვაკეთოთ.