25-ე კვირა - ჩვენ მალე სამნი გავხდებით

კაცები, ალბათ, უფრო გვიან იაზრებენ მეუღლის ორსულობას, იმას, რომ მალე მამები უნდა გახდნენ. პრინციპში, გასაკვირი არც არის. მეც კი გამიჭირდა თავიდან იმის აღქმა, რომ შვილი უნდა მყოლოდა.

ორსულობისას ქალის ხასიათი ძალიან იცვლება.

ალბათ.

მე ჩემი გადმოსახედიდან ვწერ. 

მინდა, რომ ყველა ჩემსავით აღფრთოვანებული იყოს. შემიძლია მთელი დღე მხოლოდ ჩემს ფეხმძიმობაზე, ბავშვზე და ამგვარ რაღაცეებზე ვილაპარაკო. და როცა გარშემომყოფები შესაბამისად არ რეაგირებენ ჩემს განწყობილებაზე, ვღიზიანდები. ეს ძალიან ეგოისტურია და ვხვდები კიდეც ჩემს დანაშაულს. ამიტომ, ამ პოსტის საშუალებით ბოდიშს გიხდით ჩემი ოჯახის წევრებო, თუ რომელიმე თქვენგანი ახლა ჩემს ბლოგს კითხულობთ. 

ორსულობა ყველაზე მეტად თავად მომავალ დედაზე მოქმედებს. 

მიუხედავად იმისა, რომ ტატო მამა უნდა გახდეს, სრულად ისიც ვერასოდეს მიხვდება, ვერ გაიგებს, რას ნიშნავს ელოდო პატარას. სწორედ ამიტომ, შეიძლება მომავალი მამები ყოველთვის იმავე განწყობით არ იყვენენ, როგორც ჩვენ ვართ. და ეს საწყენი არ უნდა იყოს. 

ამას ახლა ვწერ, მაგრამ საღამოზე შეიძლება ისევ გავნაწყენდე რამე უაზრობაზე:)

თუმცა იმაზე სასიამოვნო, ალბათ, არაფერია როცა შენი მეორე ნახევარი მუცელზე ხელს გადებს და შენს პატარას ეფერება. მახსოვს ერთხელ ტატომ ისე თბილად თქვა - ,,ჩვენ მალე სამნი გავხდებითო“, რომ ლამის ვიტირე:)

 

25-ე კვირა დაიწყო და ჩემი ციცქნაც უფრო დიდი და დიდი ხდება. ყოველ კვირას ათასგვარ საიტს ვსტუმრობ,  რაც შეიძლება მეტი ინფორმაცია რომ გავიგო ნაყოფის გავითარების შესახებ. 

ჩემი ბუსუსის მოძრაობები უფორ მოწესრიგებული, აქტიური და ძლიერი გახდა. ახლა ყოველ საღამოს, ძილის წინ ტატოც გრძნობს თავისი შვილის ანცობას. სადღაც წავიკითხე, რომ როცა მუცელზე მამის ხელია, ნაყოფი ამას გრძნობს და მშვიდდება.

გუშინ ტატომ მოფერება დაუწყო და თან ეუბნებოდა, მომარტყი, მომარტყიო და ჩვენმა პატარა ,,ანგელოჩიკმაც“ სასწრაფოდ დაიწყო მოუსვენრობა:)

 

სასწაულია!..