გადავწყვიტე ბლოგის წერა განვაახლო. რამდენიმე პოსტი აჭარის შესახებ გამოუქვეყნებელი დამრჩა, ამიტომ მინდა ჯერ ისინი გამოვაქვეყნო და შემდეგ შევუდგე ახალი ისტორიების წერას:) მართალია ძველი პოსტები ძველი თარიღებით არ დაიდება, მაგრამ ყველას მივაწერ იმ რიცხვს, როცა დავწერე. შეიძლება ბევრისთვის ეს უინტერესო იყოს, მაგრამ, ვფიქრობ, ისტორიების ციკლი აჭარის შესახებ დაუსრულებელი დამრჩა და
ეს რამდენიმე ისტორია ამ ციკლს ნამდვილად სრულყოფს.
ბარბარობა გვეწვია აჭარაში. დილით გვიან ავდექით, შაბათი დღე იყო მაინც:) ლობიანები არ გამოვაცხე წინა დღით და დილიდან შევუდექი მზადებას. ჩვენი პირველი სტუმარი და, წლვანდელ წელს ჩვენი მეკვლე თალიბა პაპა გახდა.
პირველად თალიბა პაპა რომ გვესტუმრა, ოქტომბრის შუა რიცხვები იყო, ჯერ ნათელა და როსტომი (სახლის პატრონები) წასულები არც იყვნენ. თალიბამ თავიდანვე საინტერესოდ დაიწყო საუბარი და მე და ტატომ გავიფიქრეთ, რომ ეს კაცი, აუცილებლად, ჩვენი მეგობარი უნდა გამხდარიყო.
 |
| თალიბა პაპა და ტატო თუთუნს ახვევენ |
სახლის პატრონები, რომ წავიდნენ თალიბამ ყოველდღიურად დაიწყო ჩვენთან სიარული. ტატო შუა დღემდე მარტო არის ხოლმე სახლში და მისი ვიზიტები უადვილებს მარტოობას:) ხან წიგნები მოაქვს, ხან ისტორიებს ყვება. ცხოვრების ნახევარზე მეტი გზაში აქვს გატარებული (მძღოლად მუშაობდა) და ამიტომ, ისტორიებიც ბვერი დაუგროვდა.
ამასწინ ჩვენი ჩამოტანილი წიგნები გაატანა ტატომ ისე, რომ მე არც ვიცოდი. ამ წიგნებში ერია შექსპირის სონატების კრებული. ბარბარობას, რომ მოვიდა ჩვენი წიგნებიც მოიტანა, წაიკითხეთო, თავისი ჩანაწერებიც წამოგვიღო, წაიღეთ ახალციხეში, ქსეროასლები გააკეთეთ და შეინახეთო. შექსპირის სონეტებზეც ჩანაწერები გაეკეთებინა. თავის მართლების მიზნით ბოდიში მოგვიხადა, დაუკითხავად გავაკეთეო. ცოტა გავბრაზდი, მაგრამ რაღას ვიზამდი, ამიტომ არ შევიმჩნია. ეს წიგნი ძალიან ძვირფასი იყო ჩემთვის. მერე გვერდზე მომიჯინა და თავისი ჩანაწერების კითხვა მთხოვა. პირველ გვერდზე ერთი პატარა ფურცელი იყო ჩაკრული და ზედ ლექსი ეწერა:
შვილიშვილებს
თქვენ ჩემი გულის კელაპტარი ხართ,
ოქროს შანდალში სანთლად ქცეული,
გოგო არ მყავდა, თქვენ მომევლინეთ,
მიტომ ვარ თქვენთვის გადარეული.
თქვენ როცა სუნთქავთ, მეც მაშინ ვსუნთქავ,
სუნთქვა-სუნთქვაზე არის ხვეული,
თუ თქვენ თვალებზე სევდას შევამჩნევ,
მიხვდით, რომ მაშინ ვხვდები სნეული.
მიყვარხართ ძლიერ, ოხ როგორ ძლიერ,
ვერ ვძლებ ერთ წუთსაც, რომ არ გიხილოთ,
თუ არ გიყვარვართ თქვენაც ჩემსავით,
გთხოვთ, სიკვდილამდე არ გამიმხილოთ.
თალიბა პაპამ თქვა, რომ ბოლოში მინდოდა ესე დამემთავრებინაო: ,,გთხოვთ, თქვენ წასვლამდე არ გამიმხილოთ“-ო. გაგვეცინა. ისეთი გულისამაჩუყებელი ლექსი იყო, რომ ბრაზმა უცებ გადამიარა.
Comments
Post a Comment