უსაქმურობის პერიოდი

უსაქმურობის სამი თვე გავატარე ზაფხულშიJ რაც ჩამოვედი აჭარიდან, ძირითადად, სულ სახლში ვიყავი. გვიან ვდგებოდი და მაინც მთელი დღე მეძინებოდა. ეს ორსულობის ერთ-ერთი გავრცელებული მახასიათებელია; სულ ძილი, დაწოლა და დასვენება გინდება.

საჭმელების მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება არ გამჩენია, არც ტოქსიკოზს შევუწუხებივარ. უბრალოდ, ერთხელ ბევრი სოსის შეჭმა მომიხდა (ჩემი ღორმუცელობის გამო) და მერე ისე შემძულდა სოსისი და ძეხვეულობა, რომ მის გახსენებაზე ახლაც ტანში მაჟრიალებს :)

ასეთია ორსულობა, თავისებურს ხდის ადამიანს.

პირველი ორი თვე ძალიან აფორიაქებული ვიყავი. ბევრ რამეზე ვფიქრობდი, მერე ნელ-ნელა დავწყნარდი. უფრო სწორედ, პირველმა გულის ცემის მოსმენამ დამაწყნარა.

მე-13 კვირის ვიყავი  აღრიცხვაზე, რომ წავედით. ჩვენი პატარა უკვე კარგად ჩანდა ექოსკოპიის აპარატზე. ტატო ყველაფერს ხედავდა, მე - მხოლოდ ჩაწერილი წუთები ვნახე გასინჯვის შემდეგ.

გულის ცემის ხმა, რომ გავიგე ამეტირა. რაღაც სასწაული შეგრძნება იყო. 

ორსულობა, ალბათ, ერთ-ერთი ყველაზე საოცარი მოვლენაა ადამიანის ცხოვრებაში. შენში ისახება, ვითარდება და ცხოვრობს მეორე სიცოცხლე:) ამაზე დიდი სასწაული რა შეიძლება იყოს?! შენს სხეულში ერთდროულად ორი გული ცემს. მეორე, პატარა გულის პატრონს შენში თავისი გარემო აქვს შექმნილი და იქ მყუდროდ ატარებს ცხრა თვეს. თან გაზრდასთან ერთად, შენც მუდმივად გახსენებს თავს:) ყველაფრით ერთმანეთთან ხართ დაკავშირებულნი, განცდებით და ემოცებითაც კი.

ზაფხულის განმავლობაში რამდენიმე ადგილას სამსახურის დაწყების ვარიანტი გამომიჩნდა, მაგრამ იმდენად მოდუნებული და გაზარმაცებული ვიყავი, რომ უარი ვთქვი.

დედაჩემმა საბავშვო ბიბლია მომცა და იმას ვათვალიერებდი და ვკითხულობდი საღამოობით. ერთი პერიოდი ხატვა გადავწყვიტე, მაგრამ მერე ვერაფრით დავუდე გული. რატომღაც ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ფეხმძიმე ქალმა ან უნდა ქსოვოს, ან ქარგოს, ან დაუკრას, იმღეროს, ხატოს,  მოკლედ, რამე სასარგებლო და სასიამოვნო აკეთოს. რატომ ვფიქრობდი ასე ვერ გეტყვითJ მე ვერაფერს დავუდე გული, მხოლოდ ძილი მინდოდა. ბოლოს გადავწყვიტე მექარგა და ორი პატარა, თუმცა საკმაოდ ლამაზი, ნახატი მოვქარგეJ მესამის ქარგვა აღარ დამცალდა, სამსახური დავიწყე.

ჩემი ნაქარგები

სამსახურში თარგმნას, რომ მოვრჩები ხანდახან დრო მრჩება ხოლმე, ამიტომ გადავწყვიტე ბლოგი განვაახლო და ვწერო. თან მინდა, რაც შეიძლება ბევრი მოსაგონარი რამ დამრჩეს ამ პერიოდის შესახებ.