23 მაისი, 2012 წელი

ამდენი ჭიანჭველა ერთად არსად მინახავს.

აპრილის ბოლოს შუახევში, რომ დავბრუნდით, სახლი სავსე იყო ჭიანჭველებით. გაზაფხულის დადგომასთან ერთად, ისინიც გამოსულიყვნენ გარეთ და ,,შეტევებს“ ახორციელებდნენ ადამიანთა სახლებზე. 

როსტომი და ნათელა საგაზაფხულო სამუშაოებისთვის ამოსულიყვნენ სოფელში. ისინი პირველ სართულზე ცხოვრობდნენ, ჩვენს ჩამოსვლამდე ჭიანჭველებს უკვე მოესწროთ ამ სართულის ,,დაპყრობა“ და როგორც კი მეორე სართულიც ,,გავაცოცხლეთ“, იქაც გვესტუმრნენ. ეს დღე, ალბათ, არასოდეს დამავიწყდება. 

საერთოდ ცხოველების მიმართ ზიზღის გრძნობა არ მაქვს. მახსოვს ჯერ კიდე პატარა ვიყავი, როცა დედაჩემმა, ყვავილებისთვის მიწის მოგროვების დროს, ჭიაყელა იპოვა და ხელზე დამისვა. მაშინ ძალიან შემეშინდა, მაგრამ როცა მივხვდი, რომ ეს პატარა წითელი არსება არაფერს დამიშავებდა დავწყნარდი. დედაჩემის წყალობით ასეთივე წარმატებით ,,გავიცანით“ მე და ჩემმა დამ ბაყაყი, ხვლიკი და სხვადასხვა მწერები თუ ცხოველები. არც ჭიანჭველა შემზიზღებია როდესმე, მაგრამ აჭარელმა ჭიანჭველებმა ჩემი დამიკიდებულება შემაცვლევინეს.

იმ დილით სკოლაში წასასვლელად ვემზადებოდი, უცებ გასარეცხი ჭიქა დავინახე და გადავწყვიტე წყალთან ჩამეტანა, მაგრამ ხელი რომ მოვკიდე ჭიქას, ლამის გული წამივიდა. თეთრი ჭიქა შიგნიდან შავი გამხდარიყო. ათეულობით პატარა ჭიანჭველა გაუჩერებლად დაფუსფუსობდა შიგ. მოკლედ ასე აღმოვაჩინე უამრავი ჭიანჭველა ოთახის ყველა კუთხე-კუნჭულში. ამ პატარა მოფუსფუსე არსებების დანახვამ ისე შემძრა, რომ უეცრად მთელ ტანზე ქავილი დამაწყებინა. ასე შეიცვალა ჩემი დამოკიდებულება ჭიანჭველების მიმართ და ასე გავხდი მათი დაუძინებელი მტერი.

საბოლოოოდ, ვერაფერი მოვუხერხეთ ამ ჭიანჭველებს, როგორვ კი იწვიმებდა გარედან სახლში შემოდიოდნენ და მერე იწყებოდა არ დავიწყება, საწოლშიც კი აღმოგვიჩენია რამდენიმე. ალბათ, სახლები უსველდებოდათ საწყლებს და თავშესაფარს ეძებდნენ.

ერთხელ, დიდი წვიმის შემდეგ, ღამის ორ საათზე ტატომ შეშფოთებით გამაღვიძა,  მეჩვენება თუ იატაკი შავიაო. შუქი რომ ავანთეთ, ჭიანჭველების ბუნაგში გვეგონა თავი. ყველგან ისინი იყვნენ, იატაკზე, კედლებზე, წიგნებში და ყველაზე საშინელი ის იყო, რომ კარების ღრიჭოებიდან ემატებოდნენ და ემატებოდნენ ახალ-ახალი რაზმები. მოკლედ, მარკესის ,,მარტოობის ასი წელი“ გამახსენდა:)

 

ბოლოს, ვერაფერი რომ ვერ მოვუხერხეთ, ნამდვილი ,,ჟივადიორსტვა“ ჩავიდინეთ, იატაკზე წყალი დავასხით და რამდენიმ წუთში ჭიანჭველების გორა დავაყენეთ. სასწაული მეორე დღეს მოხდა. საღამოთი ვიჯქი და იატაკს ვუყურებდი, როცა დავინახე ცოცხალ ჭიანჭვლებს თავისი მკვდარი თანამოძმეები როგორ მიყავდათ და კარის ღრიჭოდან გარეთ გაყავდათ. საოცარი იყო პირდაპირ!

მაშინ მივხვდი, რა საშინელება ჩავიდინე :( ძალიან შემეცოდნენ ეს პატარა არსებები და გადავწყვიტე, რადაც არ უნდა დამჯდომოდა, ჭიანჭველა არასოდეს მომეკლა.