15 მარტი, 2012 წელი

მახალაკიძეების სკოლაში პირველი და მეორე კლასები კლასკომპლექტების სახითაა. თანაც ამ სოფელში პერიფერიული სკოლაც არსებობს ანუ იმ ადგილებში, რომელიც ცენტრალური სოფლიდან ძალზედ დაშორებულია მეორე, ოთხწლიანი სკოლაა გახსნილი. ბავშვები, რომლებიც იქ ოთხწლედს ამთავრებენ, შემდეგ ცენტრალურ სკოლაში გადმოდიან სასწავლებლად. პირველი და მეორე კლასი იქაც კლასკომპლექტის სახითაა. მოკლედ, თავიდან მომიწია იმ მეორე სკოლაში სიარულიც, მაგრამ მერე ძალიან გამიჭირდა და, ახლა, ის ბავშვები კვირაში ორჯერ ცენტრალურ სკოლაში მოჰყავთ და აქაურ პირველ-მეორე კლასთან ერთად ვუტარებ გაკვეთილებს. თუმცა ამან ძალიან დიდი პრობლემები შემიქმნა.

ცენტრალური სკოლის პირველ-მეორე კლასებში ხუთი ბავშვი იყო და თან ეს ბავშვები უფრო აქტიურები, მონდომებულები და ყურადღებიანები იყვნენ. რაც შეეხება პერიფერიულ სკოლას, იქაური მოსწავლეები ძალიან მორიდებულები და პასიურები იყვნენ. რა არ გავაკეთე, მაგრამ მათ გააქტიურებას ვერაფერი მოვუხერხე. სხვათა შორის სოფლის ასეთ მოშორებულ ადგილებში ხალხიც სხვანაირი ცხოვრობს, უფრო ჩაკეტილი და დაკომპლექსებული. როცა მე და ტატო პერიფერიულ სკოლაში დავდიოდიდ, გზაზე, რაც უფრო მაღლა და მაღლა ავდიოდით და ვშორდებოდით სოფელს, ხალხს გამარჯობის თქმაც კი ერიდებოდა. ჩვენ ეს ძალიან გაგვიკვირდა. 

იმ ბავშვების შემოერთების შემდეგ ჯამში ცხრა მოსწავლიანი კლასი გამოვიდა. ეს ორი ჯგუფი ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდებოდა როგორც შესაძლებლობებით, ისე ხასიათით. თუ ცალ-ცალკე მათთან დისციპლინასთან დაკავშირებული პრობლემები არ მქონდა, ერთად ყველაზე ძნელად სამართავი კლასი გახდა. მოკლედ, აღარ ვიცოდი რა მექნა და ბოლოს ასეთი რამ მოვიფიქრე:

• პირველ რიგში, თავიდან შევადგინეთ წესები, ისინი ლამაზად გავაფორმე და თვალსაჩინო ადგილას დავკიდე. ყველა მოსწავლე აქტიურად ჩავრთე წესების შექმნის პროცესში დ მათ როგორც ჩემს თანატოლებს ისე ავუხსენი, რატომ უნდა დაგვეცვა ისინი (მართალი გითხრათ, არ ველოდი თუ ეს მეთოდი გაჭრიდა, მაგრამ შევცდი);

• რადგან არ მინდოდა სასჯელის დაწესება, კარგ ქცევას წახალისება და შექება დავუპირისპირე და ამდაგვარი ცხრილი შევქმენი. 

	მარტი					აპრილი					მაისი					ივნისი
	3	5	10	12	17	2	4	9	11	16	1	3	8	10	15	1	3	8	10	15
ლერი
ლინდა
ნიკა
ლიკა

ჰორიზონტალურად ჩამოვწერე ის რიცხვები, როცა ინგლისური უნდა ჩამეტარებინა მათ კლასში, ხოლო ვერტიკალურად თითოეული მოსწავლის სახელი. რიცხვისა და სახელის გადაკვეთაზე კი, თითიეული გაკვეთილის დროს, ვინც იცავდა წესებს, ასრულებდა ჩემს მითიებებსა და  საშინაო დავალებას, ვხატავდი ,,სმაილიკს“, ვინც არ ასრულებდა ამ ყველაფერს, რა თქმა უნდა, არ ვუხატავდი. სემესტრის ბოლოს, ვინც მეტ ,,სმაილიკს“ მიიღებდა, სიგელებსა და სიმბოლურ საჩუქრებს მიიღებდა.

თავიდან რამდენიმე მოუსვენარი ბავშვი ძალიან არასერიოზულად მოეკიდა ამ ცხრილს, თუმცა როგორც კი შენიშნეს, რომ სხვების გრაფებში ,,სმაილიკების“ რაოდენობა იზრდებოდა, მათთაც დაიწყეს ქცევის გამოსწორება და ახლა კლასში ძალიან ცოტა დრო მეხარჯებოდ დისციპლინური პრობლემების მოგვარებაზე.

მართალია ამ მეთოდს უფროს კლასელებთან ვერ გამოიყენებთ, თუმცა პატარებთან გაამართლებს ნამდვილად:)