14 მარტი, 2012 წელი

ზუსტად ხუთი წელი გახდება რაც სკოლა დავამთავრე და ახლა, ამ რამდენიმე წლის შემდეგ, ისევ შევდგი ფეხი სკოლაში, ჩემი სკოლიდან შორს, მაღალმთიანი აჭარის სკოლაში, მაგრამ, ჩემი ხანმოკლე გამოცდილებიდან მივხვდი, რომ სკოლა სკოლაა, გინდა აჭარაში იყოს ის, და გინდა მესხეთში.

რომ გითხრათ სკოლა ძალიან მიყვარდა-მეთქი, მოგატყუებთ. მიყვარდა უფრო ჩემი კლასი და კლასელები, ყოველდღიურად მათთან შეხვდრა  და გართობა. მიუხედავად ამისა, 11 წლის მანძილზე ვცდილობდი ყოველთვის კარგი მოსწავლე ვყვოფილიყავი, კარგად მესწავლა და მასწავლებლებთანაც კარგი ურთიერთობა მქონოდა. მაშინ, იმ 11 წლის მანძილზე ყველაფერს მოსწავლის თვალით ვუყურებდი, მასწავლებლების მიმართაც განსხვავებული დამოკიდებულება მქონდა, იყვნენ საყვარელი, კარგი მასწავლებლები და ისეთებიც, რომელთა დანახვაც არც ერთ ბავშვს არ უყვარდა. 

ძირითადად, კი შემდეგი ტიპის მასწავლებლები გვხვდებოდნენ:

  

     1. მასწავლებლები, რომელთაც მობეზრებული ჰქონდათ ეს საქმიანობა და მხოლოდ დროის გასატარებლად ან მატერიალური მიზნებით დადიოდნენ სკოლაში. ამ ტიპს განეკუთვნებოდნენ ,,სულერთია სინდრომით“ დაავადებული მასწავლებლებიც, რომლებიც შემოდიოდნენ, ატარებდნენ გაკვეთილს, ერთ-ორ სიტყვას ეტყოდნენ მათ, ვინც არ სწავლობდა და გავიდოდნენ სულდამშვიდებულები, რომ თავიანთი მასწავლებლური მოვალეობა პირნათლად შეასრულეს ერისა და მამულის წინაში.

      ვერ ვიტყვი, რომ ამ ტიპის მასწავლებლები კარგები არ იყვნენ. იყო ზოგიერთი მასწავლებელი, რომელიც, მიუხედავად თავისი პრობლემებისა, გულში მაინც იტოვებდა ცოტაოდენ ადგილს თავისი მოსწავლეებისათვის და ჩვენც კეთილგანწყობილნი ვიყავით მათ მიმართ; 

      2.  მეორე ტიპს მიეკუთვნებოდნენ მასწავლებლები, რომელთაც ეგონათ, რომ ისინი იყვნენ ყველაფრის ბატონ-პატრონი, ხოლო მოსწავლეები მათ ,,მონები“ იყვნენ. მათ ეგონათ, რომ შეეძლოთ ეყვირათ, ეჩხუბათ და ეცემათ კიდეც თავიანთი აღსაზრდელები, თუ ისინი ,,მონურ“ მორჩილებაში არ იქნებოდნენ. ასეთ მასწავლებლები ე.წ. ,,გარჩევის“ სინდრომითაც იყვნენ დაავადებულნი;

      3.   ამ ტიპს მიეკუთვნებოდნენ წმინდა ,,გარჩევის“ სინდრომით დაავადებული მასწავლებლები, რომლებიც ამ სინდრომს ისე ჰყავდა შეპყრობილი, რომ არ შეეძლოთ კლასში ,,გარჩევის“ გარეშე ყოფნა. ანუ ეს იმას ნიშნავს, რომ ვინც კარგად სწვლობს ის ,,არსებობს“ მასწავლებლისთვის, ვინც ვერ სწავლობს ის არ არსებობს კლასში. როგორც ერთ-ერთი ჩემი მასწავლებელი იტყოდა, ასეთი მოსწავლეები მკვდარი სულები იყვნენ.

კიდევ იყვნენ სხვა ტიპის მასწავლებლებიც. ნურავინ გაიგებს ისე, რომ კარგი და მეგობრული მასწავლებლები არ არსებობდნენ ჩემს დროს სკოლაში, ასეთებს დღემდე დიდი სიყვარულით ვიხსენებთ მე და ჩემი თანაკლასელები. 

ალბათ, იკითხავთ თუ ასეთი შთაბეჭდილებები გქონდა სკოლაზე, როგორღა დაბრუნდიო?!  როგორ და ასე, ძალიან უცნაურად, უეცარი და მოუფიქრებელი გადაწყვეტილებით და მართალი გითხრათ არც ვნანობ, პირიქით, ძალიან მიხარია ყოველ დღე სკოლაში მისვლა და ბავშვებთან ურთიერთობა.

ახლა სკოლას მასწავლებლის და არა მოსწავლის თვალით ვუყურებ და, სამწუხაროდ, დიდი ცვლილებები არ შეინიშნება. ყველაფერი ისევ ისეა როგორც ხუთი წლის წინ დავტოვე სკოლაში, თუმცა ვინაიდან ახლა უფრო მეტი დრო მაქვს მასწავლებლებთან საურთიერთობოთ და ჩვენს შორის უკვე თანამშრომლობითი დამოკიდებულებაა, უფრო კარგად კარგად ვხვდები რა არაჯანსაღი მიდგომაა მოსწავლეების მიმართ. შეიძლება მხოლოდ ჩემს სკოლაშია ასე, მაგრამ ძალიან მეეჭვება. როცა ვუსმენ მათ საუბარს ხანდახან ვფიქრობ, რომ იმისთვის რომ კარგი მასწავლებელი იყო, უბრალოდ ძალიან, ძალიან უნდა გიყვარდეს შენი საქმე და ძალიან, ძალიან გინდოდეს აკეთო ის. მართალია ზოგს ოჯახი ჰყავს, ზოგს შვილები, ზოგი იმაზე დარდობს სახლში ჩქარა მივიდეს, რომ სხვა საქმეებიც მოასწროს, ზოგს მატერიალური წახალისება სჭირდება, ეს ყველაფერლი გასაგები და გულთან ახლოს მისატანია, თუმცა მე მაინც მჯერა, თუ ნამდვილად გრძნობ, რომ სულით ხორცამდე მასწავლებელი ხარ და ეს ის საქმეა, რაც დიდ სიხარულს განიჭებს, მაშინ იმ 5-6 საათის განმავლობაში, რასაც სკოლაში ატარებ, ცოტა ხნით მაინც დაივიწყებ ყოფით პრობლემებს და თავს მოსწავლეებს და შენ საქმეს მიუძღვნი.

მასწავლებელი უნდა იყო მოწოდებით, ეს უნდა გინდოდეს და ამ საქმეს მხოლოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით ან სხვა რაიმე მიზეზების გამო არ უნდა აკეთებდე. სხვა შემთხვევაში დიდია საფრთხე, რომ გადაიქცე ზემოთ ჩამოთვლილ რომელიმე ტიპის მასწავლებლად, მერე კი ყველაფერი აირევა კლასში და დაკარგავ კეთილგანწყობილ გარემოს. შეიძლება მე ჯერ კიდევ ძალიან გამოუცდელი და პატარა ვარ, თუმცა დღეს ასე ჩემი აზრია :)